Monday, February 03, 2014

Social Anxiety Disorder

   Lately, aku boleh rasa semangat aku makin down. Mungkin sebab aku takde matlamat hidup yang nyata yang boleh guide aku untuk tunjuk apa next step yang aku kena buat. Yela, dulu habis darjah 1, tahun depan naik darjah 2, next two years naik darjah 3 and the process goes on. Sekarang,  dah habis belajar tu satu kelegaan sebab tak perlu nak hadap masalah-masalah study dan yang seangkatan dengannya, tapi dalam masa yang sama membawa pada masalah lain dalam konteks yang lain pulak.

Menganggur.

   Dari dulu, orang memang kenal aku sebagai seorang yang pendiam. Tak ramai yang first time jumpa aku terus kenal dan ingat aku. For me, mula-mula benda tu takde masalah pun. But, bila aku makin besar, dan aku mula secara 'tak sengaja' kenal dan berkawan dengan orang-orang yang jenis aktif, orang mudah kenal, peramah and all good stuff yang ada dekat dorang, aku mula rasa 'kecik'. Sebab sebelum ni, walaupun aku ni pendiam dan pasif, aku tak terlalu bergantung pada orang. Aku ingat lagi masa mula-mula aku masuk sekolah asrama masa form 1, aku langsung tak pikir pape pun. Aku tak pikir pun macam mana aku nak hidup, boleh ke tinggal kat asrama, aku nak kawan ngan sape, seriously, benda-benda ni tak mengganggu aku langsung. In fact, malam sebelum aku bertolak nak pergi daftar masuk asrama keesokan harinya tu aku boleh tido nyenyak sebab tak pikir pape.

   I miss my old me. Sebab sekarang ni,nak buat pape pun, aku banyak pikir benda-benda yang tak patut. Aku habis belajar bulan 6, grad bulan 10, sekarang ni dah masuk tahun baru. And aku still tak kerja. Sebab aku terlalu banyak pikir. It took me 6 months to send my first resume, tu pun dengan teragak-agak aku anta. Dapat satu panggilan interview, tapi aku tak pergi. And here I am. 

   Aku bukan tak nak kerja. Tapi, the problem is me. Aku rasa my old me lebih sayang aku dari the new me sekarang ni. Kalau dulu, apa jenis task yang aku dapat pun, aku akan cuba buat dulu. Tak kisah la nak kumpulan ngan sape, nak kena buat ape. Aku akan cuba. 

  Sekarang ni, bila bukak fb, tengok status kawan-kawan lama, perasaan aku jadi bercampur baur. Happy dengan pencapaian masing-masing tapi bila compare dengan life aku, makin aku rasa kecik. Sumpah aku happy tengok kawan-kawan lain berjaya, ade yang kerja bagus-bagus, dah kerja bagus naik satu level lagi, tunang, kawin, dapat anak, and aku pulak still stuck dengan diri aku and it's getting worse.

   Social Anxiety Disorder. Mula-mula aku tahu perkataan ni dalam paper dekat library masa final year. Tengok tajuk aku tak paham, tapi benda tu macam tarik aku untuk terus baca. Simptom-simpton yang disebut macam ada pada aku, tapi kalau tengok kes-kes yang pernah pengsan sampai masuk hospital, aku rasa aku belum seteruk tu. Well, aku tak sure kalau betul aku ada penyakit tu. Tapi at least tu alasan yang aku ada untuk diri sendiri buat masa ni. 

   Aku rasa aku ada penyakit tu sebab bila aku kena buat kerja depan orang, aku jadi nervous, pernafasan aku jadi tak teratur dan yang paling obvious, tangan terketar-ketar. Sebelum-sebelum ni bukan la aku tak pernah nervous ke ape, tapi aku still boleh control, takde la sampai orang boleh tahu aku tengah nervous. Kalau dulu-dulu time belajar, waktu lab yang aku paling gerun. Sebab takut nak kena buat kerja tuang-tuang chemical bagai, dengan tangan terketar-ketar, memang orang akan perasan la.

   Sekarang bila kat rumah, aku dah tak risau pasal lab-lab tu sume. Tapi aku jadi tak suka nak pergi majlis kawin. Dah habis belajar ni la makin ramai yang nak kawin. Dah aturannya memang macam gitu. Baru-baru ni pergi majlis kahwin kawan sekolah rendah. Dah nama kawan sekolah rendah, memang dah lebih 10 tahun la tak jumpa, memang buat aku jadi gugup. Tapi aku pergi jugak, sebab pikirkan kawan aku yang ingat aku lagi walaupun aku dah tak kontek and tak jumpa. Dah la aku ni tak ramai kawan, nak sombong camtu memang cari pasal la kan.

   Aku risau sampai tangan tengah bungkus hadiah pun terketar-ketar. Belum pergi majlisnye lagi. Punye pikir sampai tersilap tarikh. Aku janji dengan kawan nak bawak mak aku sekali, jadi aku pelik la sampai ke petang mak aku tak tanya pun pasal kenduri kawin tu. Plus, ada satu lagi majlis sedara jatuh hari sama. Bila tengok kalendar balik, rupanya esok baru majlis nye tu. Aku jadi lega sekejap.

   Besoknya pergi, time aku sampai, nampak kawan-kawan lama on the way nak balik. Tengah bergambar gelak-gelak, aku punye dalam hati dup dap dup dap takyah cakap. Tangan jadi sejuk, aku jadi gelabah. Nak gi mana ni? Nak kena jumpa sape ni? Nak kena buat ape ni? Nasib mak aku ada. Mak aku pulak yang jalan dulu pergi tegur kawan-kawan aku. Masa tu kat tangga, sempit sikit. Muat-muat untuk orang turun dan naik. Aku duk belakang mak aku yang tengah salam-salam dengan kawan-kawan aku. Aku kat belakang tak tahu nak buat ape. Pastu aku perasan ada orang nak turun, kawan gak tapi lelaki. Aku punye gelabah, aku pi lompat duk sebelah mak aku dengan ruang sempit tu pasal konon-konon nak bagi laluan dekat orang yang nak turun. Padahal aku segan sebenarnya dengan orang-orang yang tengah turun padahal dorang tak tengok pun aku. Mak aku sampai marah, "Ya allah, nak gi mana sempit-sempit ni??." Punya tak matured.

   Seriously, tengah gelabah macam tu, aku tak sedar apa aku buat. Dah selesai bab salam-salam, gi turun makan. Ambik nasik, ambik lauk, ambik air, basuh tangan, duduk, makan. Tangan sejuk tak hilang lagi. Sambil makan, mata duk tengok-tengok gak keliling, tak pasti cari sape. Nampak pengantin baru dok jalan ke hulu ke hilir layan tetamu. Masa tu aku terpikir maturednya kawan aku. Dah jadi bini orang. Aku tak tahu la masa depan aku macam mana. Boleh ke aku layan tetamu macam tu. Pergi majlis orang pun rasa nak sorok muka. Habis makan. Walau tak kenyang mana, tapi pasal dah makan sikit dekat kenduri sebelumnya, makan sikit dah tak rasa lapar. Dessert pun tak ambik.

   Okay2, dah nak balik. Basuh tangan. Sejuk lagi. Pergi dekat kawan aku. Sengih-sengih. Tak tahu nak cakap ape. Mak aku tengah salam dengan mak pengantin. Aku perasan mak aku naik tangga tak pakai sandal pasal mak pengantin tengah lepak-lepak kat tangga. Aku dah pikir nak bukak ke tak sandal ni pasal sandal aku jenis yang sarung ade getah kat belakang. Tengah pikir-pikir, kawan aku tanya "kenyang tak makan?" Aku cakap "kenyang." Sambung lagi, "tak ambik aiskrim pun?" Tengah gelabah camni, datang soalan spontan, aku memang jadi macam budak kecik tak pandai nak cakap. Aku nak cakap dah kenyang pasal tadi dah makan dekat kenduri lain. Speech aku jadi kelam kabut. Aku sendiri tak tahu aku cakap ape. Dengan husband kawan aku tu pun tengah tengok, makin gelabah jadinye. Serious, kalau suruh ulang, aku tak tahu aku cakap ape masa tu. Kawan aku mungkin perasan.

   Mak aku dah siap salam. Okay, turn aku. Depan-depan mak kawan aku tu, aku duk pikir lagi nak bukak ke tak sandal ni. Pasal aku takut kotor la pulak tangga umah kawan aku ni kalau aku tak bukak. Aku pandang mak dia, aku tengok kaki aku, aku tengok tangga, pandang mak kawan aku balik, tengok akak-akak kawan aku dah pandang semacam. pap! Aku redah je naik tangga pakai sandal, salam ngan mak dia, salam akak-akak dia. Mak kawan aku cakap, "sejuknyaaaa tangan. kenapa ni?" Aku dah sengih dengan harapan aku takyah jawab soklan tu dan boleh terus blah cepat-cepat. Kawan aku berseloroh katanye,"nervous tu mak." Aku senyum. Maka tamat la benda yang aku dok runsing dalam seminggu dua ni.

   Pada orang normal, mungkin akan pikir, apekebendanya la benda macam tu pun nak runsing. Tapi pada aku, benda-benda macam ni la yang menyekat aku dengan dunia luar. Aku banyak gak baca pasal benda alah ni. Ramai gak rupanya yang ada masalah macam ni. Sampai kes macam serangan jantung pun ada. For me, aku tak sure pun lagi betul ke aku ada penyakit ni. Tapi kalau betul ada, aku rasa aku kena bersyukur la pasal belum masuk tahap kritikal lagi macam kes-kes yang aku pernah baca. Orang kata, benda ni boleh dirawat. Dan ada pakarnya. Aku memang teringin nak jumpa dan sembuhkan penyakit ni. Sebab aku tak nak hidup macam ni sampai bila-bila. Tapi masalahnya nak pergi jumpa pakarnya pun satu hal. Tengok, banyak pikir lagi. Aku tak pernah bincang masalah ni dengan mak aku. Maknanya, kalau aku nak jumpa, aku kena pergi sorang-sorang. Plus, aku tak boleh nak bercerita dengan tenang kalau mak aku ada dengar sekali. 

Hopefully, masih ada harapan untuk aku. Harapnya.